Οι φασίστες πιασαν τους ναζί: Θα μπορούσαμε να χαιρόμαστε αν…

 

Η σύλληψη μια συμμορίας δεν είναι επαναστατικό αίτημα. Ούτε καν αίτημα μιας κεντροαριστεράς δύναμης. Είναι αυτονόητη ανάγκη ακόμα και με κλασικούς αστικοδημοκρατικούς όρους.

Η σύλληψη της ναζιστοσυμμορίας δεν είναι νίκη της Αριστεράς, όπως αφελώς διατείνονται μερικοί. Ούτε και νίκη του αντιφασιστικού κινήματος. 50 χιλιάδες δικός μας κόσμος που πήγε στις αντιφασιστικές πορείες δεν είναι λίγος, αλλά απέχει πάρα πολύ από το να θεωρηθεί ”ο λαός”. Αν κατέβαινε μισό εκατομμύριο κόσμος ώστε να καταγγείλει (ακόμα και εντελώς ειρηνικά) την ναζιστική εκτροπή, τότε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε έτσι.

Πολύ απλά: Το σύστημα δεν μπόρεσε να ”σηκώσει” αυτή την δολοφονία (αλλά και όσα θα ακολουθούσαν έπειτα από αυτήν) ακριβώς επειδή αντιλαμβανόταν ότι δεν θα ήταν δυνατόν με κανέναν τρόπο να μην φανεί ως άμεσα συνένοχο, εκτός και αν έστηνε όλο αυτό το επικοινωνιακό σόου που ονομάστηκε” τριήμερη επιχείρηση εξάρθρωσης μιας όψιμα ανακαλυμμένης συμμορίας που μέχρι χτες την λογαριάζαμε συγκυβερνήτη μας, και πολιτική πλατφόρμα άσκησης της εξουσίας!”

Την Χρυσή Αυγή την στριμώχνουν τώρα που βρήκανε την ευκαιρία (όσο ανατριχιαστικό και αν ακούγεται αυτό για μια δολοφονία), και ακριβώς για ψηφοθηρικούς λόγους, και υπό την άμεση απειλή της ξεκάθαρης διεκδίκησης από την χρυσή αυγή της ηγεμονίας του δεξιού πολιτικού χώρου από την ΝΔ! Πότε πρόλαβαν να στοιχειοθετηθούν 32 κατηγορίες για τόσο διαφορετικά αδικήματα και για τόσα πρόσωπα, αν δεν ήταν ”δεμένη” η υπόθεση αυτή εδώ και τόσο καιρό, αλλά κολλούσε σε άλλα νταλαβέρια, και σε άλλα παιχνίδια εξουσίας; Στο κάτω κάτω, οι μισοί βουλευτές της ΝΔ, μέχρι πριν 10 ημέρες δήλωναν με την πρώτη ευκαιρία έτοιμοι να συνεργαστούν μαζί τους. Ο φασισμός είναι παντού, σε όλον τον κρατικό μηχανισμό, έχει διασυνδέσεις με κομμάτια του κεφαλαίου, είναι στην κοινωνία, και δεν είναι μόνο ποινικό φαινόμενο.

Μόνο κάποιος που θεωρεί ότι το φαινόμενο του κοινωνικού εκφασισμού εξαντλείται στην ηγεσία της χρυσής αυγής μπορεί να πανηγυρίσει δίχως δεύτερες σκέψεις.

Και δεν αποτελεί πια καμιά έκπληξη το γεγονός ότι από όλες τις τοποθετήσεις ”εξ αριστερών”, λείπει ο πιο απλός, μα και συνάμα ο πιο σημαντικός συλλογισμός: Ότι στην παρούσα υπόθεση έχουμε μια πρωτοφανή, πραγματικά, παράκαμψη (αν όχι και πλήρη εκφυλισμό) της διακριτότητας των θεσμών, τόσο της νομοθετικής, όσο και της δικαστικής εξουσίας. Η εντολή του Δένδια προς τον Άρειο Πάγο, η απόλυτη και ταυτόχρονη ταύτιση του ανώτατου δικαστηρίου- θεσμού της δικαιοσύνης με τον υπουργό, και εντέλλει η ταχύτατη δρομολόγηση τέτοιων εξελίξεων μόνο με τις ναζιστικού τύπου κρατικές πολιτικές ”απονομές δικαιοσύνης” μπορούν να συγκριθούν!

Και για αυτόν τον λόγο, αλλά και επειδή ο νεοφασισμός δεν είναι ένα πρόσκαιρο πολιτικό φαινόμενο, οφείλουμε να σκύψουμε το κεφάλι μελετώντας τις εξελίξεις, αντί να ακολουθήσουμε κοντόφθαλμες πολιτικές εκτιμήσεις, γύρω από τις οποίες, μάλιστα, συνηθίζει να διασπάται (με ψυχολογικούς όρους, φυσικά) το κίνημα.

Γιατί, όμως, ο νεοφασισμός δεν είναι συγκυριακό φαινόμενο;

Η εκλογική βάση της χρυσής αυγής κυμαίνεται γύρω στο 5%. Μιλάμε για 5% de facto φασίστες.

Διαμορφωμένους επί χρόνια μέσα από τα εθνικιστικά κηρύγματα στην τηλεόραση, μέσα από το μεταναστευτικό, μέσα από την ακροδεξιά ατζέντα όλων των τελευταίων κυβερνήσεων, μέσα από τον εκφασισμό όλων των τομέων της κοινωνικής αναπαραγωγής. Τι γίνεται τώρα με όλους αυτούς, που πλέον είναι ”αποφασισμένοι” φασίστες;

Μένει να αποδειχτεί, λοιπόν, εάν οι φασίστες τώρα θα κινηθούν κάπως, αν θα λουφάξουν, ή αν θα ”λυσσάξουν”. Είναι ένα ζήτημα αυτό. Μέχρι τώρα έχει αποδειχθεί ότι οι οργανωμένοι πυρήνες βίας της χρυσής αυγής λειτουργούν πάντα με την καβάτζα της αστυνομίας και του ασύδοτου καθεστώτος προστασίας και κάλυψης που τους παρείχαν. Φτάνει να αναλογιστεί κανείς για αυτό το εξής: Τον μήνα κατά τον οποίον συζητούνταν στη Βουλή το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, υπό τον φόβο και μόνο της υποψίας ότι θα ψηφιζόταν, οι ρατσιστικές επιθέσεις συρρικνώθηκαν κατά 90%! Αλλά και τα βουλευτικά/χρηματοδοτικά προνόμια που είχανε στη διάθεση τους, τούς ωφέλησαν με πολλαπλασιαστικό τρόπο στην συγκρότηση των πληρωμένων δολοφονικών ταγμάτων.

Το στρίμωγμα τους τώρα τούς στερεί από πολλά τέτοια πλεονεκτήματα, αλλά μένει να δούμε εάν το λεγόμενο ”εθνικιστικό κίνημα” θα υποχωρήσει συνολικά, ή εάν θα αναδιπλωθεί, με νέο πρόσωπο, νέο όνομα, αρχηγό, αν θα απορροφηθεί από την ΝΔ στα πλαίσια της ”αντικομουνιστικής υστερίας” που θα επακολουθήσει κτλ. Οι κοινωνικοί όροι που εξέθρεψαν το φασιστικό φαινόμενο εξάλλου, όχι μόνο δεν θα εξαφανιστούν, αλλά ίσα ίσα που θα χειροτερέψουν άμεσα: Τόσο η ανεργία, όσο και η φτώχεια θα εξακολουθούν να βασανίζουν την κοινωνία. Εξάλλου η σύλληψη και ενδεχόμενη καταδίκη του Μιχαλολιάκου θα λειτουργήσει εξ αντικειμένου στα μάτια όλων αυτών σαν απόδειξη ”ηρωισμού”. Μην σάς φανεί παράξενο αν οι οπαδοί της χρυσής αυγής τον συγκρίνουν ακόμα και με τον Κολοκοτρώνη! Πολύ περισσότερο όταν οι ”κατήγοροι” του είναι βουτηγμένοι μες στην διαφθορά και στην ανομία.

Για αυτό, και επειδή δεν τον στριμώξαμε εμείς, αλλά οι πάτρωνες τους, που τους είχανε για τα θελήματα τους, δεν μπορούμε να ονειροβατούμε, λες και περιμένουμε από τον Σαμαρά να τσακίσει τον φασισμό!

 

Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν…

Όταν τραγουδάμε ότι ”τον φασισμό βαθιά κατάλαβε τον, δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισε τον” εννοούμε κυρίως ότι έχει πολλά πρόσωπα, και ότι θα πηγαίνει πάντα χεράκι-χεράκι με το εκμεταλλευτικό σύστημα. Και επειδή προσωπικά πίστευα πάντα ότι το φαινόμενο ”Χρυσή Αυγή” είναι ένας προάγγελος για το πέρασμα σε μια άλλη εποχή, μιας άλλης πολιτειακής συνθήκης, κρατάω μικρό καλάθι, όχι για αυτούς καθαυτούς τους χρυσαυγίτες, αλλά για το μέλλον της κοινωνίας συνολικά. Λέγαμε παλιότερα ότι ακόμα και αν εξαφανιζόντουσαν μέσα σε μια μέρα σαν πολιτική δύναμη, θα άφηναν πίσω τους τον εθισμό της κοινωνίας στη βία, στο μίσος και στον απολίτικο οπαδισμό του πεζοδρομίου. Και αυτό ακριβώς μένει, όπως και οι ποικιλώνυμοι οπαδοί τους, οι οποίοι θα κληθούν άλλωστε να πολεμήσουν το λαϊκό κίνημα ακόμα πιο ενεργά υπό την άμεση σκέπη του εξουσιαστικού συστήματος.

Όταν λέμε ότι το σύστημα προετοιμάζεται για αλλαγή της πολιτειακής συνθήκης, δεν εννοούμε ότι μετά την χρυσή αυγή θα έρθει σε εμάς. Εννοούμε ότι ετοιμάζεται για αλλαγή της πολιτειακής συνθήκης, αυτό ακριβώς! Αυτό μπορεί κανείς, με την στοιχειώδη αντίληψη, να το συμπεράνει αν λάβει υπόψιν το τεράστιο κενό εκπροσώπησης και εξουσίας που υπάρχει εδώ και 6 περίπου χρόνια στην Ελλάδα!

Και έχοντας πάντα κατά νου ότι τον φασισμό μπορεί να τον νικήσει μόνο ένα μαζικό λαϊκό κίνημα που να στοχεύει στην εξουσία, μέσα από μια κοινωνικοπολιτική συμμαχία που να εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, δεν πανηγυρίζω που το εξουσιαστικό σύστημα το οποίο τούς ανέδειξε από περιθωριακή συμμορία σε πολιτική πλατφόρμα εξουσίας, καμώνεται τους δημοκράτες και τους τιμωρούς, μόνο και μόνο για να ενθυλακώσει στην πραγματικότητα τον φασισμό στην μάχη του απέναντι στο μόνο του εχθρό, το λαϊκό κίνημα.

Πέρα από τους φασίστες, που το σύστημα θα επιχειρήσει να τους βάλει στο πολιτικό παιχνίδι, όμως ακόμα πιο άμεσα σαν δικούς του στρατιώτες, είχαμε, έχουμε, και θα έχουμε  με ακόμα χειρότερους όρους να κάνουμε με τους χιλιάδες ένστολους χρυσαυγίτες, με το σιδερένιο πρόσωπο της καταστολής, με τον φασισμό στην οικογένεια, στην δουλειά, στην γειτονιά και στο σχολείο.

Το αίμα του Παύλου Φύσσα, κι όλων τον θυμάτων του εξουσιαστικού συστήματος θα δικαιωθεί μόνο όταν πνίξει όλους τους γεννήτορες και τους συμμάχους του φασισμού!

 Ανδρέας Μπεντεβής