ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΤΙΜΑΡΙΟΠΟΙΕΙΤΑΙ, ΜΟΝΟ ΝΙΚΑΕΙ ΑΚΟΜΑ, ΣΕ ΠΕΙΣΜΑ ΟΛΩΝ

Η σιδερόφραχτη πύλη στην οδό Πατησίων, ένα ζωντανό μνημείο, δίπλα και κόντρα στο αρχιτεκτονικό σχέδιο της σύγχρονης εμπορευματοποιημένης πόλης-κοινωνίας, μια πύλη που οριοθετεί ακόμα τον κόσμο της αλληλεγγύης, ενώ στον κόσμο σηκώνονται νέα τείχη, και πολλαπλές διαφοροποιήσεις, συγκροτούνται στρατηγικές για νέα μίση, νέους φόβους, νέους πολέμους.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν η συνέχεια του λαϊκού εθνοαπελευθερωτικού αγώνα του ΕΑΜ, του Δεκέμβρη του 1944, του ΔΣΕ. Έπρεπε, και τόλμησε για αυτό, να βάλει τα στήθη του μπροστά στο διαχρονικό δεξιό δοσίλογο καθεστώς, με την διαφορά, όμως, ότι αυτή την φορά θα το νικούσε, και μάλιστα με όρους ανεπίστρεπτους! Η «Γενιά του Πολυτεχνείου» δεν υπήρξε, όχι τουλάχιστον με τον αταξικό προσδιορισμό που της προσάπτουν οι εχθροί της εξέγερσης, υπήρξε όμως μια νέα φουρνιά της αγωνιστικής νεολαίας , η οποία οργάνωσε και διεκπεραίωσε μια νέου τύπου αχειραγώγητη από κομματικούς παράγοντες και αντίστοιχα συμφέροντα λαϊκή εξέγερση «από το μέλλον».

Μόνο αυθόρμητη δεν ήταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου, καθώς όλες οι ταξικές/κοινωνικές αιτίες για αυτήν ήταν ακέραια ώριμες, έστω και εν υπνώσει. Αλλά ήταν από μία άποψη μια πρώιμη απάντηση στο διευρυμένο κενό εκπροσώπησης της εργατικής τάξης από τις δυνάμεις με αναφορά στον μαρξισμό που ήδη σχηματίζονταν πριν από την δικτατορία, για να αποκαλυφτεί με καθοριστικούς για τον λαό και για την ίδια την χώρα όρους στην περίοδο της Μεταπολίτευσης.

Όλες οι απόπειρες ενεχυρίασης του Πολυτεχνείου σε κομματικά, ή άλλα προσωποπαγή πλαίσια, ήρθαν κατόπιν ένθεν κακείθεν για να αποκαθηλώσουν σαν μετέωρο, ή για να κλειδώσουν σε αποτυχημένες ιδεολογικές φόρμες έναν αγώνα που ανακάλυψε νέους τρόπους ταξικής/λαϊκής συσσωμάτωσης. Η μετεμφυλιακή αριστερά της ήττας, που ακόμα ο αντίλαλος του παλλαϊκού έπους της δεκαετίας του 1940 μπορούσε και συγκροτούσε για λογαριασμό της ευρείες εργατικές πλειοψηφίες που τρόμαζαν και θεσμικά ακόμα τον μοναρχοφασισμό, μετά την μεταπολίτευση περιθωριοποίησε τον εαυτό της σε διαχειριστή της ήττας και ενός κομματιού από την πολιτική πίτα του συστήματος.

Η ταξική συμμαχία της άρχουσας τάξης με διευρυμένα παρασιτικά μεσοστρώματα τσάκισε την εργατική δύναμη, οι νεοφιλελεύθερες «αξίες» απορύθμισαν κάθε πνεύμονα κοινωνικού οξυγόνου, η ίδια η χώρα βούλιαξε στην υλική και πνευματική χρεοκοπία, και σε μια αναπόφευκτη ιστορικά συνολική κρίση ταυτότητας.

Κι όμως, οι δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται σαν μαρξιστικές, επαναστατικές, κτλ, αρνούνται να αναγνωρίσουν το δικό τους, πρωτινό και τωρινό, μερίδιο ευθύνης για την απόπειρα εκ μέρους τους τιμαριοποίησης  κάθε δυνατής ή αδύνατης μορφής αντίστασης που θα μπορούσε να καταφέρει, σπερματικά ακόμα, η ίδια η ανεκπροσώπητη εργατική τάξη και νεολαίας. Όπως γράφει και στην κεφαλή στο Πολυτεχνείο «θέλει αρετή και τόλμη» όμως όχι μόνο η ελευθερία, αλλά και η ειλικρίνεια. Είναι ακριβώς οι δυνάμεις που προτιμούν, για δικούς τους λογαριασμούς, να περιχαρακώσουν με όρους μιας ανόητης και ανιστόρητης ιδιοτέλειας το ίδιο το Πολυτεχνείο και το νόημα του, για να αποφύγουν τις απαντήσεις στα σημερινά αδιέξοδα.

Καθόλου περίεργο: Έτσι και αλλιώς, εκεί που μπορεί να στηθεί μια πλατιά και νικηφόρα ταξική συμμαχία η σημερινή Αριστερά ορθώνει την ταξική της «καθαρότητα». Και εκεί που θα έπρεπε να αναδείξει αυτή την «καθαρότητα», προτιμά να ρίξει την ευθύνη στον ανώριμο λαό.

Το τέλος της μεταπολίτευσης σαν σύνθημα με περιεχόμενο προοδευτικό-γιατί εκφράζεται σήμερα και μια βαθιά, και παρούσα με σοβαρούς όρους, αντιδραστική κατεύθυνση κάτω από το ίδιο σύνθημα-μπορεί να δώσει απάντηση στην κρίση ταυτότητας, αλλά και την μόνη διέξοδο με ηγεμονία της εργασίας, των αξιών της και των φορέων της, μέσα από μια σοβαρή ιδεολογικοπολιτική πλατφόρμα συμφερόντων που θα προσανατολίζεται στην ήττα, μετά την αποδόμηση τους, των όρων και των φορέων της υπαγωγής της χώρας στην μνημονιακή υποτέλεια και χρεοκοπία.

Μια τέτοια διέξοδο τρεις φορές διεκδίκησε και εξέφρασε μέσα σε έναν χρόνο, κόντρα σε ολόκληρο το εξουσιαστικό παγκόσμιο πλέγμα απειλών και εκβιασμών, ένας λαός που μέσα από την πάλη του έγινε το επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Μπορεί και πρέπει η αριστερή κυβέρνηση να ανταποκριθεί στο ιστορικό κάλεσμα επανακαθορισμού των κοινωνικών σχέσεων στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και να περιφρουρήσει την αξιοπρέπεια του λαού της, να αποτελέσει ανάχωμα κόντρα στο επικίνδυνο σπιράλ των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Οι αξίες και το αίμα του Πολυτεχνείου δεν χρειάζονται την δικαίωση και την περιφρούρηση κανενός, η ίδια η διαχρονική απόπειρα τιμαριοποίησης του προσβάλλει ευθέως όχι μόνο την μνήμη του, μα και τον ιστορικό του αντίκτυπο, η αντιιμπεριαλιστική πάλη για την εθνική ανεξαρτησία πρέπει να δοθεί τώρα ακόμα πιο δυνατά, ακόμα πιο στέρεα, ακόμα πιο μαζικά και ενωτικά, για την υπεράσπιση του λαού μας και των λαών του κόσμου.

ΨΗΛΑ ΟΙ ΣΗΜΑΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

ΜΟΝΟ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΛΕΘΡΟ

ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

 

Εργατικό  Αντιιμπεριαλιστικό  Μέτωπο  ΕΑΜ

 

Να μην επικρατήσει η στρατηγική του πολέμου και του μίσους

Θα ήταν-και είναι-εξαιρετικά αποπροσανατολιστικός ο ισχυρισμός ότι ο πόλεμος Δύσης-Ανατολής- στον βαθμό που μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει τέτοια σχήματα σε έναν κόσμο με ρευστές αναδιατάξεις- καθρεφτίζεται σε αυτό που έγινε στο Παρίσι, αν και διαμέσου αυτού του χτυπήματος οι ευρωπαϊκές ελίτ επιχειρούν, και καταφέρνουν σε έναν βαθμό, να συσπειρώσουν κάτω από την ομπρέλα των «αξιών της Δύσης και του χριστιανισμού» ένα μεγάλο κομμάτι από τα μεσαία κυρίως στρώματα των υπηκόων τους.  Αφού, ασφαλώς, πρώτα τους έχουνε εγκλωβίσει σε εξουσιαστικούς μηχανισμούς τέτοιους ώστε να ψάχνουν έναν εχθρό, να χρειάζονται έναν εχθρό, για να νοηματοδοτήσει την θλιβερή τους, διογκωμένη κιόλας σαν αξία, εξατομικευμένη καταναλωτική ύπαρξη.

Οι τζιχαντιστές δεν είναι το Ισλάμ. Δεν είναι καν η αντίδραση των λαών του Ισλάμ απέναντι στους δυτικούς βομβαρδισμούς, στην διαχρονική αποικιοκρατία και στα εγκλήματα της, όπως το εκλαμβάνουν, κακώς, ακόμα και προοδευτικοί, αριστεροί άνθρωποι. Στην πραγματικότητα, οι λαοί του Ισλάμ στην τεράστια πλειονότητα τους δεν μισούν, ούτε και θέλουν εκδίκηση από την Ευρώπη ή τις ΗΠΑ, παρότι θα είχανε αρκετούς λόγους για κάτι τέτοιο.

Είναι εξίσου άτοπη και αποπροσανατολιστική η καταφυγή σε θεωρίες συνωμοσιολογίας, γιατί η συνωμοσιολογία προϋποθέτει εξ ορισμού την αποδοχή της αναντίρρητης κανονικότητας ότι ένα οργανωμένο και σκηνοθετημένο παιχνίδι παίζεται πίσω από τις πλάτες των λαών. Στην πραγματικότητα όλα είναι καθαρά και ξάστερα, μόνο που οι λαοί οι ίδιοι στην πλειονότητα τους, φοράνε τα παραμορφωτικά γυαλιά των θρησκευτικών ή εθνοτικών/φυλετικών προκαταλήψεων.

Η ατομική τρομοκρατία, ακόμα και σε μεγάλες επιφάνειες, μπορεί εύκολα να χρησιμοποιηθεί από την κυριαρχία, ακριβώς επειδή παράγει από μόνη της, ακόμα και να μην της το ζητήσει κανείς, όλες τις συνθήκες για μαζικού τύπου έκτακτες καταστάσεις, τέτοιες που δύσκολα θα συγκροτούνταν υπό νορμάλ συνθήκες.

Για παράδειγμα: Δεν οργάνωσαν άμεσα οι ΗΠΑ την 11η Σεπτεμβρίου. Απλώς δεν την απέφυγαν, καθώς ήξεραν πως θα την χρησιμοποιήσουν. Όπως και, σε άλλες συνθήκες, ήξεραν για το Περλ Χάρμπορ, αλλά το άφησαν να συμβεί για να έχουν την αιτία που χρειάζονταν στο εσωτερικό τους για να μπουν στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Όπως και γύρω από την κάθε »τρομοκρατική απειλή» οι δυτικές κοινωνίες έχουνε ήδη μετατραπεί σε ολοκληρωτικές κοινωνίες με αυξημένη κιόλας, κοινωνική συναίνεση.

Δεν είναι αυτές οι επιθέσεις ο πόλεμος Δύσης-Ανατολής. Δεν είναι ούτε και η αιτία για τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Στην Συρία εμφιλοχωρούν ήδη όλες οι αντιθέσεις ανάμεσα στα βασικά ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, με πεδίο μάχης την Ανατολή για αυτό, εδώ και χρόνια. Η Ανατολή είναι πλέον το επίκεντρο της παγκόσμιας οικονομίας, είναι το επίκεντρο των παγκόσμιων γεωστρατηγικών διαξιφισμών, που αλλού παίρνουν τον χαρακτήρα του πραξικοπήματος, αλλού της εμφύλιας σύρραξης, αλλού της ανοιχτής επέμβασης.

Στην ουσία δεν υφίσταται τέτοιος πόλεμος «Δύσης-Ανατολής», παρά μονάχα στα κρισιακά νεοφιλελεύθερα εργαστήρια κατασκευής νέων αταξικών και υπερεθνικών διαχωριστικών γραμμών, καθώς και συνυπεύθυνων για αυτό τον σκοπό ανθρώπων που χρειάζονται να φοβούνται και να μισούν κάποιον κατώτερο ταξικά και εθνοτικά, για να νοηματοδοτήσουν την θλιβερή τους ύπαρξη. Έτσι, για τέτοιου είδους ανθρώπους, στην Ελλάδα π.χ., οι βάρκες στο Αιγαίο κουβαλάνε τζιχαντιστές, σκοτεινά κέντρα τα έχουνε βάλει με την ορθοδοξία και με τον Ελληνισμό, για αυτό και η Ελλάδα ανήκει στην Δύση με όρους μάλιστα, ευθύνης που αφήνει τους δολοφόνους να περνούν από εδώ, αλλά και με όρους, έστω, παρία-αρκεί να είναι μέσα στο κλαμπ των μεγάλων.

Ο μόνος πόλεμος «Δύσης-Ανατολής» που υφίσταται είναι η επανάληψη μιας αιώνιας προσπάθειας για εκμετάλλευση και κυριαρχία, η προσπάθεια της Δύσης να επαναποικιοποιήσει την Ανατολή, το μεγάλο κομμάτι του κόσμου που έμεινε έξω από την κεφαλαιοκρατική επανένωση του 1990. Τότε, που ξαναράφτηκαν οι σχισμές που κατάφερε στην κεφαλαιοκρατία το σοσιαλιστικό μπλοκ. Σήμερα αυτή η προσπάθεια, πέραν των άλλων, υποβοηθά και την αντιμετώπιση των κρίσεων υπερσυσσώρευσης, αλλά και της συστημικής κρίσης ταυτότητας του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.

Οι μόνες επιχειρήσεις που οριοθετούν όλες τις εξελίξεις είναι εκείνες του δυτικού μπλοκ δυνάμεων που προσπαθούν να περικυκλώσουν στρατηγικά τον ανταγωνιστικό άξονα Κίνας-Ρωσίας, και που για αυτό τον αναγκαίο σκοπό επιχειρούν ήδη εδώ και πάνω από μία δεκαετία να ελέγξουν, με κάθε μέσο, την περιοχή της Εγγύς και Μέσης Ανατολής. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια στήθηκε, χρηματοδοτήθηκε και στηρίχθηκε πολιτικά και ο σύμμαχος τους, το ISIS, μέχρι να θεριέψει διεκδικώντας αυτόνομα μερίδια από την πίτα. Η ιστορία ακολουθεί τα βήματα των πρότερων ευκαιριακών συμμάχων που έγιναν εχθροί: Χομεϊνί, Σαντάμ, Μπιν Λάντεν κ.α.

Η, ως ενός σημείου, εδραίωση της εντύπωσης ότι έχουμε πολιτισμικό πόλεμο, επειδή οι πρόσφυγες περνούν από εδώ, ή στρατιωτικό πόλεμο επειδή οι τζιχαντιστές χτυπάνε την Γαλλία, ή την Ισπανία, ή την Βρετανία, σημαίνει ότι τα κατάφερε η κυριαρχία να αποβλακώσει τον μέσο νου, να τον στρέψει προς τα εκεί που θέλει, να τον κάνει συνένοχο του στο έγκλημα, όπου και αν γίνεται, από όπου και αν προέρχεται, εφόσον ένας είναι ο πόλεμος, και παράπλευρες οι συνέπειες του.

Ο διαπολιτισμικός »πόλεμος» είναι ένα εφεύρημα που προχωράει με την καπιταλιστική »παγκοσμιοποίηση», και την οριοθετεί μάλιστα και ιδεολογικά κλείνοντας της τις πίσω πόρτες, εκείνες που υποτίθεται ότι θα άφηνε ανοιχτές. Άλλωστε η παγκοσμιοποίηση θα έφερνε-υπουίθεται-την ισοπέδωση των συνόρων, και όμως ράβει όσο ποτέ τον ρατσισμό και τον εθνικισμό με νέο, μοντέρνο, κοστούμι. Ο πόλεμος Δύσης-Ανατολής έρχεται από τα βάθη της ιστορίας, άλλοτε κράδαινε τα λάβαρα της χριστιανοσύνης, σήμερα κατατάσσει κάτω από τις σημαίες του τους εξατομικευμένους αμαθείς και ανιστόρητους καταναλωτές κάθε σκουπιδιού της κυριαρχίας.

Πολύ θα το ήθελαν  όλοι αυτοί να χτυπούσαν κάπου στην Ελλάδα οι τζιχαντιστές, για να αποσταθεροποιούσαν και την κυβέρνηση των άθεων και των φίλων των προσφύγων, την μιας και αυτό είναι το νέο όχημα επίθεσης έναντι στην κυβέρνηση της Αριστεράς. Είναι το ίδιο μίσος που τους έπιασε όλους αυτούς, από τότε που έθεσε εν αμφιβόλω την πρωτύτερη θέση της χώρας μέσα στην Ευρώπη. Τους ίδιους που παριστάνουν τους πατριώτες, αλλά φυλάνε τις κατουρημένες ποδιές της Δύσης, από φόβο μην και χάσουν το ΕΣΠΑ, την εκμαυλισμένη τους θέση σε οποιαδήποτε δουλειά, ή και αυτό ακόμα το ύστατο 10 ευρω από την τσέπη.

Σε κάθε περίπτωση, το μπλοκ των νεοφιλελεύθερων δυνάμεων επιχειρεί να συντάξει στις γραμμές του πλέον και διερυμένα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, με πρόσχημα τον φόβο, το μίσος, και την θέση της Ελλάδας στο πολιτικό στρατόπεδο της Δύσης.

Και αυτό είναι το πλέον δυσάρεστο, μιας και κάπως έτσι συγκροτούνταν πάντα στην Ιστορία οι αναγκαίες κοινωνικές συμμαχίες μπροστά σε έναν πόλεμο. Για να κάνεις πόλεμο, εξάλλου, πρέπει να έχεις καθαρίσει πρώτα το εσωτερικό σου μέτωπο. Σαν εσωτερικό τους μέτωπο λογαριάζουν οι δυτικές δυνάμεις και την χώρα μας, εξάλλου, για αυτό και προβαίνουν σε ωμές παρμεβάσεις χειραγώγησης της εσωτερικής πολιτικής ζωής, ακόμα και των τελευταίων ταξικών όρων συσχετισμού δυνάμεων. Σε ιδεολογικό επίπεδο, η ακροδεξιά βάζει την σφραγίδα της στην Ευρώπη που προ πολλού απώλεσε και τα τελευταία φύλα συκής του χρεοκοπημένου Διαφωτισμού: Ο χριστιανός ταλιμπάν, ο εθνικιστικής και ο φασίστας θα τους φανεί αρκετά χρήσιμος για ένα τέτοιο μέτωπο, που ήδη μακελεύει χιλιάδες ανθρώπους από άκρη σε άκρη της Γης. Τέτοια συμβάντα σαν και το προχτεσινό τού δίνουν ψωμί να τρώει, και να ταΐζει και τους γύρω του.

Όλα αυτά μπορεί να γίνουν κυρίαρχα επειδή απουσιάζει το βασικό ζητούμενο: Η παγκόσμια συμμαχία της εργατικής τάξης και των λαών της. Το σωστό σύνθημα είναι: Κανένας πόλεμος δεν είναι αναπόφευκτος, οι λαοί μπορούν και πρέπει να τους ματαιώνουν με την μαζική αντίθεση τους. Αλλά εδώ τα πράγματα είναι από δύσκολα μέχρι απογοητευτικά.

Για να οργανωθεί ένα αντιπολεμικό κίνημα δεν χρειάζεται να είναι ένας λαός απίστευτα πολιτικοποιημένος, ούτε και συνειδητοποιημένος. Αλλά μπορεί να αποκτήσει πολιτική συνείδηση ακριβώς αντιτιθέμενος στην βία και στον όλεθρο. Στην παρούσα φάση, μόνο κάπως έτσι μπορεί να διαχωρίσει και τις ταξικές αντιθέσεις μέσα στην χώρα του, αλλά και αναφορικά με την θέση της χώρας του στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας και εξουσίας. Για την ώρα, ωστόσο, ανάχωμα κρατάνε περισσότερο όχι οι ταξικές, αλλά οι απλές ανθρώπινες δικλείδες ασφαλείας, κατάλοιπο του 20^ου αιώνα, και της συντριβής του φασισμού.

Η γενική εικόνα, όμως, είναι δύσκολη: Τα έθνη-κράτη είναι κομμάτια ευρύτερων συμμαχιών, που είναι όλες τους ενάντια στα συμφέροντα των λαών-έστω και εάν υπάρχει διαβάθμιση της ευθύνης ανάμεσα τους, με βασικά υπεύθυνο το μπλοκ ΗΠΑ-Ευρώπης-και που θα χρειαστεί να λάβουν ακόμα πιο αποφασιστική συναίνεση/συνευθύνη, από τους λαούς τους, στην πορεία των μεταξύ τους επικίνδυνων αντιπαραθέσεων.

Αν υπήρχε ένα παγκόσμιο κομμουνιστικό, ή άλλο επαναστατικό κίνημα, θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια απτή ελπίδα ταξικού διεθνισμού-ανάχωμα σε αυτήν την πορεία των πραγμάτων, και που θα πολεμά στο εσωτερικό κάθε χώρας τον εθνικισμό, και τις επίπλαστες διαφοροποιήσεις. Αντικειμενικά στην Ελλάδα αυτή η προσπάθεια θα έπρεπε να περιλαμβάνει και μια έντιμη τοποθέτηση για την πραγματική κατάσταση και θέση της χώρας στον διεθνή χώρο, όσο και για τις αντικειμενικές διαστάσεις του τι σημαίνει να ζήσουμε αυτόνομα και εθνοανεξαρτησιακά σήμερα.

Και η αληθινή εθνοανεξαρτησιακή πάλη είναι διεθνιστική, και αντιιμπεριαλιστική εξ ορισμού. Αυτό πρέπει να αναδείξει το επαναστατικό κίνημα, αν υπάρχει, στην χώρα μας, σαν χρέος του για να μην νικήσουν οι φωνές του πολέμου και του μίσους, που είναι οι από πριν φωνές του ρατσισμού, και του κάθε φονταμενταλισμού. Το οξύμωρο παραμένει: Ότι οι ίδιες αυτές πολιτικές δυνάμεις τορπιλίζουν κάθε απόπειρα για να δημιουργηθούν έστω οι προϋποθέσεις για αυτό.

Ανδρέας Μπεντεβής. στέλεχος του ΕΑΜ