Κύματα απεργιακών και άλλων κινητοποιήσεων έχουν ήδη εξαγγελθεί αλλά και εξαγγέλλονται αυτή τη περίοδο, όπου η εργατική τάξη και οι λαοί του κόσμου βρίσκονται κάτω από την τρομακτική απειλή της παγκόσμιας κρίσης του κεφαλαίου και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
Δυστυχώς όμως αυτές οι κινητοποιήσεις ειδικά στο επίπεδο Γ.Σ.Σ.Ε., ΑΔΕΔΥ όπως και η Απεργία στις 21 Οκτώβρη ,δεν έχουν προσανατολισμό και περιεχόμενο που ν’ αντιμετωπίζουν ή έστω να μετριάζουν τις συνέπειες της κρίσης και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που καθημερινά εξαθλιώνουν την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
Γ.Σ.Σ.Ε. και ΑΔΕΔΥ δεν είναι παρά οι κορυφαίοι εκπρόσωποι μιας αδηφάγου οριζόντιας και κάθετης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που έχει επιχειρηματικοποιήσει κάθε συνδικαλιστική λειτουργία ενσωματώνοντάς την στις πυραμίδες συμφερόντων μιας πολυάριθμης παρασιτικής νομενκλατούρας του παράκεντρου νεοφιλελεύθερου κράτους, (τύπου βατοπεδίου).
Έτσι Γ.Σ.Σ.Ε. και ΑΔΕΔΥ, αποτελούν τα ισχυρά ερείσματα του δικομματισμού και του εξουσιαστικού πολιτικού συστήματος, που τους έχει ανατεθεί ο ρόλος χειραγώγησης του εργατικού και λαϊκού κινήματος και το ξεπούλημα των αγώνων τους.
Γι αυτό την περασμένη χρονιά υπονόμευσαν ενεργητικά και παθητικά τους μεγάλους αγώνες της νεολαίας και των εκπαιδευτικών, ξεπούλησαν ανοιχτά και ξεδιάντροπα την «μητέρα των μαχών» της εργατικής τάξης την μάχη για την δημοσια κοινωνικη ασφάλιση.
Όμως παρά το ρόλο και τη λειτουργία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και δυστυχώς τις πολιτικές ανεπάρκειες της αριστεράς, οι μεγάλοι λαϊκοί αγώνες του περασμένου χρόνου κατάφεραν ισχυρά πλήγματα στη δικομματική νεοφιλελεύθερη διαχείριση, άνοιξαν τον δρόμο γενικότερης αποδιάρθρωσης του δικομματισμού.
Η παγκόσμια κρίση που εξελίσσεται και βαθαίνει, δεν ήταν κεραυνός σε αίθριο ουρανό. Είναι η αναπόφευκτη κατάληξη του νεοφιλελευθερισμού και η διαμόρφωσή του σε παγκόσμιο σύστημα. Δεν είναι αποτέλεσμα απλών στρεβλώσεων των κανόνων της αγοράς και του καπιταλισμού, είναι η ακραία εξέλιξή τους, που στην καταστροφή τους αναζητούν την νέα αναγέννησή τους.
Μπροστά σ’ αυτή την καταστροφή τρομάζουν και οι ίδιοι οι πολιτικοί απολογητές του νεοφιλελευθερισμού και μιλούν για ξαναχτίσιμο του «καπιταλισμοY»!!!
Όμως η κρίση εξαπλώνεται και βαθαίνει γιατί κανένας μηχανισμός του συστήματος – οικονομικός, κοινωνικός και πολιτικός – δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει.
Γιατί η έξοδος από την κρίση βρίσκεται έξω και ενάντια στο ίδιο το σύστημα του νεοφιλελευθερισμού. τα τρομακτικά μεγέθη που ακούγονται στη διάρκεια αυτής της κρίσης είναι χαρακτηριστικά τόσο του μεγέθους της, όσο και των αιτιών που τη γέννησαν.
· Σε 10 ημέρες της κρίσης διαμέσου των χρηματιστηρίων εξανεμίστηκαν 38 τρισεκατομμύρια δολάρια. Το ποσό αντιστοιχεί στο 320% του Α.Ε.Π. των Η.Π.Α. και το 50% περίπου του παγκόσμια παραγόμενου ακαθάριστου προϊόντος.
· Το ποσό που αποφάσισαν οι κυβερνήσεις του αναπτυγμένου καπιταλισμού να διαθέσουν για την διαχείριση της κρίσης μέχρι στιγμής είναι 3 τρισεκατομμύρια δολάρια. Το ποσό που αντιστοιχεί σε ρευστό πραγματικό χρήμα και όχι άυλο – όπως τα τοξικά ομόλογα – είναι ίσο με το 25% του Α.Ε.Π. των Η.Π.Α. ή της Ευρωζώνης ή περίπου το 6-7% του παγκόσμιου ακαθάριστου προϊόντος.
Το πρώτο ποσό αντιπροσωπεύει το κοινωνικό προϊόν που οφείλει να παραχθεί στο μέλλον από την εργατική τάξη, το οποίο ήδη δανείστηκε και κατανάλωσε η παγκόσμια καταναλωτική ελίτ του νεοφιλελευθερισμού. Το δεύτερο ποσό, αντιπροσωπεύει τα τοκοχρεολύσια αυτού του δανεισμού για να μπορεί αυτή η ελίτ να ιδιοποιείται – τώρα και στο μέλλον – τον κοινωνικό αυτό πλούτο.
Το ερώτημα ποιος πληρώνει και με τι τίμημα, ήδη έχει απαντηθεί.
· Το 30% του παγκόσμιου πληθυσμού δεν συμμετέχει στην διανομή του κοινωνικού προϊόντος παρά μόνο μέσω συσσιτίων φιλανθρωπικών οργανώσεων.
· Το άλλο 40% – αν και εργαζόμενο – δεν συμμετέχει στην διανομή του κοινωνικού προϊόντος με όρους που προσδιορίζει η μισθωτή εργασία και ο νόμος της αξίας, αλλά μέσω νεοφεουδαρχικών σχέσεων που αποτυπώνονται στις νέες εργασιακές σχέσεις. Η μείωση της αμοιβής της εργατικής δύναμης την εικοσαετία κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού φτάνει στο 50%.
· Μόνο το 10% ανήκει στην παγκόσμια καταναλωτική ελίτ και το υπόλοιπο 20% στα μεσοστρώματα που επιχειρηματικοποιούν την ίδια την εργασία του στην υπηρεσία εξυπηρέτησης και άσκησης της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.
Θέτοντας λοιπόν έξω από την κατανάλωση (τις σχέσεις διανομής) που είναι αναγκαία, για να πραγματοποιείται η διευρυμένη καπιταλιστική αναπαραγωγή – το 70% του παγκόσμιου πληθυσμού, η κρίση είναι νομοτελειακή κατάληξη του νεοφιλελευθερισμού.
Κρίση που είναι οικονομική ,κοινωνική και πολιτική, είναι κρίση ολοκληρωτική.
Την “δημιουργικότητα” της καταστροφικής δύναμης του καπιταλισμού που επικαλούνται οι καθαροί ιδεολόγοι του νεοφιλελευθερισμού η ανθρωπότητα την έχει δοκιμάσει σε δύο παγκόσμιους πολέμούς τον 20ό αιώνα. Την δοκιμάζει και σήμερα σ’ ένα εν δυνάμει εξελισσόμενο παγκόσμιο πόλεμο, με μέτωπα σε κάθε γωνιά της γης.
Εργαζόμενοι, εργαζόμενες,
Παράλληλα με την κρίση ξεδιπλώνεται και μια σκληρή ιδεολογικοπολιτική τρομοκρατία ενάντια στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα με το ιδεολόγημα:
«ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ Θ’ ΑΦΑΝΙΣΤΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ»!!
Η σωτηρία όμως του συστήματος για την εργατική τάξη και τον λαό άμεσα θα σημαίνει:
1. Μαζική περιθωριοποίηση του 20% της παγκόσμιας εργατικής τάξης.
2. Πλήρη αποδιάρθρωση του συστήματος δημόσιας κοινωνική ασφάλισης και μεγάλου μέρους της ιδιωτικής ασφάλισης.
3. Κατάργηση κάθε είδους εγγύησης της μισθωτής μορφής εργασίας και κάθε εργασιακού δικαιώματος.
4. Καταστροφή μεγάλου μέρους των παραγωγικών μεσαίων στρωμάτων.
5. Ενδυνάμωση του κοινωνικοπολιτικού εκφασισμού και φαλκίδευση των δημοκρατικών και λαϊκών ελευθεριών.
6. Αναίρεση κάθε προοδευτικού χαρακτηριστικού της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και υποκατάστασή της μ’ ένα ολοκληρωτικό παράκεντρο κράτος που τα χαρακτηριστικά του αποκαλύπτονται από την υπόθεση των Πακιστανών μέχρι εκείνης του Βατοπεδίου.
Eργατικό Αντιϊμπεριαλιστικό Μέτωπο 